چه کسانی شفاعت می شوند؟
شفاعت اولیای الهی در روز قیامت، متوقف بر شرایطی است که در همین دنیا باید آن شرایط را به دست آورد. در آیات و روایات، برای هیچ فرد یا گروهی، تضمین نشده است که حتماً مورد شفاعت قرار می گیرند؛ بلکه صفات و ویژگی های کلی کسانی که از این نعمت بهره مند و یا محرومند، بیان شده است. بر اساس آیات و روایات، شرایط شمول شفاعت نسبت به بنده گنه کار، عبارتند از:
ادامه مطلب را ببینید
نزدیک به چهار دهه از تسخير سفارتخانه آمريکا در تهران که عملاً به کانوني براي براندازي انقلاب اسلامي نوپاي ملت ايران تبديل شده بود، مي‌گذرد. در طول اين سال‌ها بزرگداشت اين حماسه تاريخي به فرصتي براي بازخواني چرايي و ماهيت‌شناسی استکبارستيزي ملت ايران و تقويت اين روحيه در نسل جوان کشور تبدیل شده است و گاه مناقشات کلامي‌ـ سياسي نيز در ذيل آن به ویژه در محافل دانشجويي شکل گرفته است.
درباره منطق استکبارستيزي بايد توجه کرد، واژه استکبار» که در ادبيات سياسي انقلاب اسلامي همواره به بهره‌برداري مي‌رسد، از تعاليم قرآن کريم مايه مي‌گيرد. اين واژه که مفهوم آن اظهار علو و برتري در زمين و بر ديگران بزرگي فروختن و خود را قاهر و مسلط دانستن است، در آيات گوناگون قرآني و براي نماياندن ماهيت قدرت‌هاي استکباري در هر عصر و زمان و معرفي خصال و صفات و روحيات و عملکردهاي‌شان مطرح میشود. انقلاب اسلامي نيز تلاش کرد واژه‌ها و مفاهيم قرآني و اسلامي را در ادبيات سياسي وارد کند که از جمله مهم‌ترين آنها واژه استکبار» بود. حضرت امام(ره) بارها در طول مبارزه با يادآوري اين نکته که اين نزاع و مبارزه‌اي كه الآن بين كفر و اسلام است، اين منازعه بين ما و آمريكا نيست، بين اسلام است و كفر» تلاش کردند ماهيت اسلامي و الهي استکبارستيزي را به ملت ايران گوشزد کنند تا بر اثر غفلت سطح مبارزه تا کسب منافع مادي و غيرالهي تنزل نيابد.
باید توجه کرد، بین جبهه حق و استکبار امکان هیچ‌گونه سازشی وجود ندارد؛ چرا که هر گونه تلاش براي نزديكي و مصالحه با استكبار نافي عزت مسلمين است. استکبار در زياده‌خواهي خود حد يقفي ندارد؛ از این رو تلاش براي مصالحه با آن ثمربخش نخواهد بود، مگر آنکه با ذبح عزت جامعه اسلامي همراه شود که این با اساس اسلام و بندگی خداوند متعال ناسازگاری دارد.
اصل اساسي در مبارزه با استكبار جهاني، تداوم و هميشگي بودن» مبارزه است. به تعبیر حضرت امام(ره) مبارزه ما با استکبار جهاني جنگ عقيده است و جغرافيا و مرز نميشناسد»، جنگ حق و باطلي که تمام‌شدني نيست» و اين جنگ از آدم تا ختم زندگي وجود دارد». داستان مهدویت و ظهور عدالت‌گستر جهانی، سکانس پایانی این مبارزه خواهد بود.
ان‌شاءالله
✅ چگونه حرف‌زدن را از قرآن بیاموزیم؟
┘◄ دوازدہ ویژگے یڪ"سخن خوب"
از دیدگاہ قرآن ڪریم؛
۱.آگاهانہ باشد.
"لا تَقْفُ ما لَیْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ"
۲.نرم باشد.
"قَوْلاً لَّیِّناً" زبانمان تیغ نداشتہ باشد.
۳.حرفے ڪہ مے زنیم خودمان هم عمل ڪنیم.
"لِمَ تَقُولُونَ ما لا تَفْعَلُونَ"
۴.منصفانہ باشد.
"وَإِذَا قُلْتُمْ فَاعْدِلُوا"
۵.حرفمان مستند باشد.
"قَوْلًا سَدِیدًا" منطقی بزنیم.
۶.سادہ حرف بزنیم.
"قَوْلاً مَّیْسُورًا" پیچیدہ حرف زدن هنر نیست. "روان حرف بزنیم"
۷.ڪلام رسا باشد.
" قَوْلاً بَلِیغًا"
۸.زیبا باشد.
"قولوللناس حسنا"
۹.بهترین ڪلمات را انتخاب ڪنیم.
"یَقُولُ الَّتی هِیَ أحْسَن"
۱۰.سخن هایمان روح معرفت و جوانمردی داشتہ باشد.
"و قولوا لهم قولا معروفا"
۱۱.همدیگر را با القاب خوب صدا بزنیم.
"قولاً كریماً"
۱۲.ڪمڪ ڪنیم تا درجامعہ حرف های پاڪ باب شود.
"هدوا الی الطّیب من القول"
در شام هفت مصیبت بر ما وارد آوردند که از آغاز اسیری تا آخر ، چنین مصیبتی بر ما وارد نشده بود:
7. ما را در مکانی جای دادند که سقف نداشت و روزها از گرما و شب‌ها از سرما، آرامش نداشتیم و از تشنگی و گرسنگی و خوف کشته شدن، همواره در وحشت و اضطراب به سر می‌بردیم.
* حضرت رقیه (س) در شام بعد از دیدن سر نورانى پدر در خرابه، آنقدر ناله زد و گریست تا به ملکوت اعلا پیوست، بدن شریف آن حضرت را شبانه دفن نمودند.
فرهنگ رضوی در زمینة مناسبات اجتماعی ابعاد گسترده‌ای دارد. ارتباطات اجتماعی، اصلاح روابط، تقویت بنیان‌های برادری، توصیة اخلاق و معاشرت، رعایت آراستگی ظاهری و رفتاری و نیز مراعات آیین خویشاوندی و آداب همسایه‌داری از جنبه‌های مختلف مناسبات اجتماعی است. حضرت رضا(علیه السلام) در این رابطه مطالب فراوان و توصیه‌های گوناگونی ارائه کرده‌اند.
نظام آراستگی
آراستگی، در زیبادوستی انسان ریشه دارد، زیرا آدمی، زیبایی را دوست دارد، آن‌را می‌پسندد و به‌سوی آن کشیده میشود. پس به حکم همین کشش درونی، آراستگی را انتخاب می‌کند، چون آراستگی می‌تواند جلوه‌گر زیبایی‌ها باشد. هنگامی‌که انسان و محیط اطراف او زیبا و آراسته باشد، خود را با جهان هستی هم‌آهنگ می‌یابد. بنابراین، آراستن، آراستگی و زیبایی، حقایقی هستند که با هم ارتباط نزدیک دارند. از یک طرف انسان، آفریدة موجودی زیباست که زیبایی را می‌پسندد. از سوی دیگر، به کمک زینت‌ها و زیورها می‌کوشد خود و محیط پیرامونش را بیاراید. او خود آراسته است و از آراستگی لذّت می‌برد.
تعالیم دینی سرشار از دستورهای ظریف و دقیقی است که بر پاکیزگی تأکید دارد و آن‌را نشانة ایمان به مکتب می‌داند. سفارش حضرت علی(علیه السلام) به نظم پس از سفارش به تقوا، اهمیّت نظم در زندگی را یادآور میشود. نظم و ترتیب و وقت‌شناسی در اجرای برنامه‌های عبادی و دستورهای دینی ازجمله نماز، به اندازه‌ای روشن است که نیاز به توضیح ندارد. رساله‌های عملیه، که بیانگر بخشی از دستورهای اسلام است، تحت عنوان مطهرات مفاهیم برجسته و عالی از نظام آراستگی را مطرح می‌کنند. رهنمودهای پیشوایان دین در مورد لباس، مسکن، ظاهر فردی، پاکیزگی در بهداشت و نظافت، بیانگر توجّه اسلام به آراستگی است.
اصلاح روابط بین‌فردی و اجتماعی، تقویت بنیان‌های برادری و وحدت در جامعة اسلامی به‌وسیلة زدودن موانع فرهنگی و اخلاقی، بخش قابل توجهی از تعالیم اسلامی است که نظام آراستگی را دربر می‌گیرد. در فرهنگ ملی ایرانیان، جشن نوروز از جایگاه و اهمیّت ویژه‌ای برخوردار است. خانه‌تکانی قبل از عید نوروز و توجّه به بازسازی محیط زندگی و ظاهر فردی، پوشیدن لباس نو، به دیدار خویشان و دوستان رفتن، رعایت ادب و احترام و خلاصه نو شدن انسان و محیط زندگی همگام با نو شدن طبیعت و دور شدن از پلیدی‌ها و پلشتی‌های درونی و بیرونی، از هدف‌های برگزاری آیین نوروز است.
آراستگی و آراستن به معنای زینت دادن و تزئین کردن است. معانی دیگری مانند منظم، مرتب، هماهنگ، آماده و مهیا بودن نیز برای این واژه بیان شده که به‌طور کامل با معنای اول مرتبط است، زیرا تزئین کردن، با نوعی نظم و هماهنگی همراه و معرف آماده و مهیا بودن برای مقصود مورد نظر است، در مقابل آراستن که به‌طور معمول با نوعی افزایش همراه است، پیراستن قرار دارد که ویژگی آن کاستن و زدودن شاخ و برگ است[1].
کارمندی که به پاکیزگی و آراستگی خود اهمیّت ندهد، به پاکیزگی سازمان و تجهیزات نیز اهمیّت نمی‌دهد. هر سازمان یا نهادی متناسب با ماهیّت فعالیت خود، مصداق‌های خاص آراستگی کارکنانش را مشخص می‌کند. نظم در تردد، ظاهر و رفتار فردی و جمعی با ارباب رجوع، از مصداق‌های بارز آراستگی کارکنان است.
آراستگی در اسلام از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است. خداوند متعال ستارگان را زینت آسمان قرار داد و از آن با عنوان نعمت یاد کرد:
إِنَّا زَیَّنَّا السَّمَاءَ الدُّنْیَا بِزِینَةٍ الْکَوَاکِبِ؛ ما آسمان این دنیا را به زیور اختران آراستیم[2].
در آخرین نامة آسمانی، به آراستگی فراخوانده و عقیدة کسانی را که به اشتباه، آراستگی و زینت را با دین و آموزه‌های دینی در تضاد می‌پندارند، مردود می‌شمارد:
قُلْ إِنَّمَا حَرَّمَ رَبِّیَ الْفَوَاحِشَ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَمَا بَطَنَ وَ الْإِثْمَ وَ الْبَغْیَ بِغَیْرِ الْحَقِّ وَأَنْ تُشْرِکُوا بِاللهِ مَا لَمْ یُنَزِّلْ بِهِ سُلْطَانًا وَأَنْ تَقُولُوا عَلَى اللهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ؛ بگو: پروردگار من فقط زشتکاریها را- چه آشکارش [باشد] و چه پنهان- و گناه و ستم ناحقّ را حرام گردانیده است و [نیز] اینکه چیزى را شریک خدا سازید که دلیلى بر [حقّانیّت] آن نازل نکرده و اینکه چیزى را که نمىدانید به خدا نسبت دهید[3] .
امیرمؤمنان علی(علیه السلام) که در نهایت زهد و ساده‌زیستی بود، هرگز سهل‌انگاری در آراستگی و آراسته بودن را روا نمی‌دانستند. از نگاه آن حضرت، رفاقت، صمیمیت و خویشاوندی نیز نباید سبب کوتاهی در این امر شود. در روایتی آمده است:
هر یک از شما برای برادری که به دیدنشان می‌آید خود را بیارایید، چنان‌که برای بیگانه‌ای که مایلید در بهترین قیافه شما را ببیند زینت می‌کنید[4].
درباره این سایت